powroty

tydzień zleciał w moment. teraz wracają warszawskie poranki. Otwieram oczy i badam swój poranny nastrój. Dzisiaj gorzki smak mam w ustach. Nie mogę doprowadzić do autozagłady. Muszę o siebie zadbać. Mam mało paliwa. Nie dojadę na nim do miejsca gdzie można sobie spokojnie odpocząć. moja głowa racjonalizuje , mój rozum śpi, a mój brzuch ściśnięty niepewnością. Skąd ona się bierze? Moźe to tylko niedokończona , kaleka część mnie , woła o eutanazję. Mam nadzieję że nie będę musiała odrzynać jej od siebie. Muszę ją okiełznać, zanim zacznie ogarniać resztę. Czujna będę. Wciąż za dużo pamiętam.